Prawo i Sprawiedliwość

Mr Gold

Sportowy prawdo-twórca: jak stracić wiarę w Boga!?

Nie wyszło mi w polityce, to będę teraz bredził o sporcie.

Na początek nijaki pastuch rabin Chojecki. On chce ratować zachodnią cywilizację miłości i wolności poprzez zlikwidowanie w niej tejże wolności i wypowiedzenie wojny światowej przeciwko miliardowi Chińczyków. Mam wrażenie, że może być tej samej narodowości co Hitler, a także Lenin, Soros, Tusk czy Rotszyldowie. Jeszcze był jakiś Balcerowicz, a Merkel to również bardzo podejrzana sprawa jest.
[link widoczny dla zalogowanych]

Czas zacząć mówić prostą prawdę o sporcie. Bez tego zginiecie.
Otóż istnieją dwie opcje w sporcie:
1) jakościowa stabilność socjalna (JSS) czyli zamordyzm bycia
2) ilościowy rozwój kapitalistyczny (IRK) czyli wolność mienia

Mr Gold

[link widoczny dla zalogowanych] Mecz Spartaka Trnawa z Dinamem Zagrzeb był spotkaniem dwóch czołowych rewelacji obecnego sezonu w piłce nożnej.
Jak dobrze wiemy, 4-1-4-1 to jest JSS, gdyż mamy tutaj blisko ustawioną trójkę środkowych pomocników, żeby wprowadzić jakąś stabilność do środka pola. Natomiast ustawienie 4-2-3-1 to jest IRK, czyli wolność kapitalistyczna dająca możliwość szerokiej gry dłuższymi podaniami. Wtedy można dużo biegać.
Żeby jakaś przeciętna drużyna mogła osiągać sukcesy, to musi grać taktyką bardziej krótkofalową, która zadziała szybko, a nie późno, bo nie mamy na co czekać. W tej sytuacji żeby grać 4-1-4-1, to trzeba mieć wielu niskich, zwinnych i szybkich zawodników, dokładnie tak jak Dinamo Zagrzeb, a kiedyś Barcelona.
Jeśli natomiast ktoś chce grać w 4-2-3-1, to powinien być realistą. Najprawdopodobniej środek pola jest ważniejszy niż prawe skrzydło. Dlatego większy z defensywnych pomocników (prawonożny) powinien być bardziej z lewej strony, żeby mógł łatwiej rozgrywać. Odwrotnie to mógłby być zbyt toporny i mniej szans na strzelanie goli.
Z kolei duży skrzydłowy powinien biegać wtedy po prawym skrzydle (niezależnie którą nogę preferuje). Taka taktyka musi dawać dominację w najważniejszych meczach. Generalnie w najważniejszych meczach trzeba stawiać głównie na niskich, zwinnych, szybkich zawodników, żeby zdominować rywali dynamiczną drużynową grą.
Zarówno w piłce nożnej jak i w kolarstwie mali zawodnicy lepiej wytrzymują duże tempo z powodu mniejszego wzrostu i wagi, natomiast duzi zawodnicy mają większe zakwasy, turbulencje i eksploatację na dużej szybkości z powodu swoich centymetrów (opory powietrza) i kilogramów (ciężkość), jednak mogą częściej się regenerować, bo procentowo później się zużywają.
Kiedy mały zawodnik co ma 170 centymetrów wyeksploatuje te 170 centymetrów, to jest wyeskploatowany w 100%, natomiast duży zawodnik co ma na przykład 190 centymetrów wzrostu, to ma wtedy jeszcze 20 centymetrów zapasu. To jest bardzo prosta, ciekawa i sprawiedliwa logika.
Zasadniczo wiadomo więc, że w sporcie mali zawodnicy służą do dynamicznych, drużynowych szturmów, natomiast duzi zawodnicy bardziej indywidualnie wykorzystują swój wzrost i wagę. To jest jakość drużynowa kontra jakość indywidualna. Ciekawe zjawisko komplikujące odbiór kibicom-amatorom.
W piłce nożnej na początku sezonu zawodnicy są wypoczęci i tempo jest duże, dlatego wtedy lepiej radzą sobie niżsi zawodnicy typu Messi, jednak później kiedy piłkarze są bardziej zmęczeni sezonem, to wtedy więksi zawodnicy zyskują przewagę, gdyż mają więcej czasu i miejsca na siłowo-wzrostową dominację.
W kolarstwie podobnie mali kolarze to są tzw. kolarze skoczki do drużynowych akcji, natomiast duzi kolarze to są tzw. kolarze twierdze, więc oni dzięki swoim centymetrom i kilogramom lepiej jeżdzą na czas oraz łatwiej kontrolują wyścigi, podczas których nie wiele się dzieje.
Obecnie mają oni potężną przewagę nad mniejszymi kolarzami, gdyż obecnie mniejsza liczba zawodników jedzie w najważniejszych wyścigach kolarskich, a dzięki temu mniejsi kolarze są mocno udupieni, bo mają dużo mniej szans na zaskoczenie dużych kolarzy i zabranie się w jakąś akcję.
W siatkówce fundamentem dla mniejszych i dynamiczniejszych siatkarzy jest na pewno rytm, zgranie, automatyzmy i mechanizmy. Chodzi o to, że pierwszy set może być odpuszczony, jeśli uda się na tyle przyśpieszyć od drugiego seta, żeby rywale nie wytrzymali tego tempa.
Z kolei duzi siatkarze nie powinni się śpieszyć, tylko równym, regularnym tempem i siłą fizyczną miażdżyć mniejszych rywali jak stabilny, niezłomny i niewzruszony psychicznie walec. Pewnie w wielu innych dyscyplinach drużynowych realia są podobne do tych w siatkówce.
No i w końcu skoki narciarskie. Tutaj mali skoczkowie mają przewagę na małych skoczniach, gdzie naturalnie liczy się dynamiczne wybicie (szybkie wyjście z progu). Więksi skoczkowie są jedynie ciężsi, dlatego lecą niżej na małych skoczniach niż dynamiczne karzełki. Do tego mniejsi skoczkowie wolniej zjeżdżają z progu, więc mają mniejsze problemy z precyzyjnym trafieniem w próg.
Na małych skoczniach karły nigdy nie schodzą poniżej solidnego poziomu przyzwoitości dzięki szybkości na progu. Z kolei jeśli chodzi o mamuty, to tutaj karły mają zdecydowaną przewagę pod względem celności na progu, ale i tak lecą zapewne nie wiele szybciej niż więksi skoczkowie.
Dlatego że mamuty muszą mieć dłuższe rozbiegi, a więc wybicie musi następować później, więc pod względem celności duzi skoczkowie mogą mieć tam tylko minimalnie gorzej, niż mają oni na małych skoczniach, ale w powietrzu już te kolosy mają potężną przewagę nad karłami ze względu na swoją wielką powierzchnię nośną. Zwłaszcza przy wietrze wiejącym pod narty to musi robić ogromną różnicę.